In een vorige loopbaan was ik teamleider. Als teamleiders hadden we de taak om uitgestuurde leerlingen op te vangen. Nu stond Anne aan mijn bureau. Uitgestuurd bij Onno, want ze had weer haar boeken niet mee. Anne, 14/15 jaar, een jonge meid in 3TL die normaal alle docenten om haar vingers windt met haar  voorkomen. Onno was er niet ingetuind. En dat accepteerde ze alsof dat doodnormaal was.

Ze vertelde dat ze weliswaar strafwerk meegekregen had “niet meer dan eerlijk, hij had gewaarschuwd”, maar dat ze als dat af was “kwartiertje werk”, ging ze even biologie leren. “Want we hebben het volgende uur proefwerk”. Het gemak waarmee ze dit zei, ontlokte mij de uitspraak dat ze waarschijnlijk de boeken opzettelijk thuisgelaten had. Daar had ik wel een beetje gelijk in. Maar: “ik heb gisteren geen tijd gehad voor bio!”. Alsof je een PTA toets alleen op de avond ervoor leert.

“Ik ben erg lui”, aldus Anne. “Ik doe nooit wat in de les, behalve huiswerk maken. En luisteren. En daarmee haalde ze gewoon een zes. Al drie jaar lang. En ook bij Onno!”. “En de boeken ben ik kwijt”. “En dat ik een zes haal zonder boeken, kan hij niet hebben!”. Terwijl zij vertelde, pakte ik de absenties (nul dit schooljaar), en de cijfers er bij. Die waren strak op de zes. Teken van iemand die precies weet wat ze doet.

Het verhaal van Anne was wel wat lusteloos. Of ze het een beetje naar haar zin had op school? “Ach, het kost wel veel tijd, maar het is wel gezellig. Dus ik mopper niet. En zolang de docenten niet gaan zeuren is het wel uit te houden”. Signaal om even door te graven. Cito groep acht erbij “heb ik niet zo serieus gemaakt”, een mooie mavo score. De cito-volg klas 1 en 2 waren treurig. “ja, niemand weet waar die goed voor zijn, dus ik heb maar wat ingevuld”. Vandaar het BBL en KBL niveau. “En ik ben netjes met zessen overgegaan naar 3TL, want dat wilde ik”. Het kwam er deze keer zéér kordaat uit.

De conclusie dat ze haar tijd aan het vullen was met niks doen en dat Onno de eerste was die daar tegen optrad, dat klopte wel: “Maar het is echt een héél saai vak, economie!”. Maar wat wil ze dan wel? Dat was de gevoelige snaar.

“Ik zit nu op de mavo, straks ga ik door naar de havo, want dat kan ik, en dan ga ik naar de opleiding om leraar Engels te worden”. De blauwe ogen twinkelden terwijl ze dit vertelde. Dit was haar plan. De rest van het uur hebben we gekeken naar de weg waarlangs Anne haar plan kan realiseren. Met een lijstje huiswerk ging ze aan het einde van de les terug naar Onno.

De volgende dag kwam ze vertellen dat ze het helemaal uitgezocht heeft. De boeken heeft ze nog niet teruggevonden. Een goed gesprek van Anne met Onno zorgt er voor dat ze nu wel in de les mag blijven.

(De namen Anne en Onno zijn van collega's op een vorige school. De foto toont iemand anders).