In zijn boek “Teach like a Champion 2.0” bespreekt Lemov maar liefst 62 technieken voor beter lesgeven. In een onregelmatig verschijnende serie ga ik er een aantal langs.

Een ordelijk boek, een nette serie blogpost, allemaal tekenen van een geordende, systematische aanpak. Helaas, of gelukkig, zit het leven voor mij niet zo in elkaar. Ik kreeg een boek in handen en ben dat gaan lezen. En om te zorgen dat ik er goed over nadenk, maak ik er blogpost van. Mooier is het niet. Nu de technieken die in Part 1 opgenomen zijn, besproken zijn, tijd voor een korte pas op de plaats.

Part 1, chapter 1.

Part 1, chapter 1 van het boek gaat over technieken die je helpen om duidelijk te krijgen of de leerlingen de stof snappen.

Wat hebben ze gemeenschappelijk?

De besproken technieken hebben gemeenschappelijke kenmerken:

  • Het gaat om de informatieverzameling door de docent.
  • Zien is geloven.

Waar zitten de verschillen?

De technieken grijpen aan op verschillende punten:

  • Bij Targeted Questioning en Reject Self Report gaat het om het gericht uitvragen van leerlingen.
  • Bij Show Me en Standardize the format gaat het over materiaalgebruik.

Bij elkaar ontstaat het beeld van een les waarin de docent alle leerlingen controleert en aanzet tot het tonen van het gevraagde. Vluchtgedrag en uitvluchten worden niet geaccepteerd. Onderwijs wordt zo georganiseerd dat leerlingen duidelijk krijgen dat ze mee moeten.

Professionaliteit

Het wordt zo makkelijk gezegd: een docent is een hoog opgeleide, zelfstandig werkende professional. Dat maakt dat je gediplomeerd, verantwoordelijk en bevoegd (in de zin van het nemen van beslissingen) bent voor het onderwijs dat je geeft en voor het leren van de leerlingen die onderwijs bij jou volgen. Wanneer het leren van de leerlingen jouw verantwoordelijkheid is, is informatieverzameling over dat leren één van de basisactiviteiten van een docent. Lemov geeft hier deze zes technieken voor.

Praktijkervaring

Wanneer ik dit soort aanwijzingen lees, wil ik die ook graag uitproberen. Dat is een kwestie van lange adem. Het gaat in kleine stapjes. De grootste winst zit hem (3 maanden verder) vooralsnog bij de notie dat wanneer in een klassengesprek over de leerstof een leerling een antwoord niet weet, dat je dan uiteindelijk teruggaat naar die leerling om dezelfde vraag nog een keer te stellen. Zo bevorder je dat de leerling de discussie blijft volgen en uiteindelijk het goede antwoord weet. Is deze ene techniek moeilijk te begrijpen? Nee. Is hij noodzakelijk? Jazeker, de opbrengsten voor de individuele leerling en voor de klas zijn evident. Maar makkelijk om te doen? Laat ik zeggen: ik moet nog wat oefenen.

Huiswerk

Lemov sluit af met drie opdrachten:

  • Bij Reject Self Report: Schrijf drie of vier vragen helemaal uit die je kan stellen om te controleren of leerlingen de stof begrijpen. Oefen met een collega zodat je ze snel kunt stellen en snel kunt reageren.
  • Bij Standardize the Format: zijn je materialen voor je huidige lessenserie zodanig dat je snel kunt zien hoe de leerlingen er voor staan?
  • Bij Affirmative Checking: Schrijf eens een dialoog uit die je zou kunnen hebben met een leerling.
    • Jouw vraag, het goede antwoord en dan de vervolgvraag
    • Jouw vraag, een fout antwoord en dan een vervolgvraag
    • Hoe ga je organiseren dat alle leerlingen laten zien dat ze een antwoord hebben?

Vooruitblik op Part 1, chapter 2.

De titel is al intrigerend: “Acting on the data and the culture of error”. Voorlopig vertaal ik dat als: wat doe je met al die gegevens en hoe ga je om met een schoolcultuur waarin deels fout (een zesje) ook nog voldoende is.